Zelfvertrouwen
Er was een periode in mijn leven waarin mijn zelfvertrouwen niet bepaald floreerde. Toen ik daar laatst aan moest denken vond ik dat eigenlijk best gek, omdat het nu helemaal geen rol meer speelt. Hoe ik op dat punt gekomen ben en wat ik heb gezien op dit gebied, wil ik graag met je delen.
Het begin van het einde
Om maar met de deur in huis te vallen, rond mijn twintigste begon ik steeds dunner haar te krijgen. Over het algemeen dus veel eerder dan de meeste mensen. Voor veel van mijn leeftijdsgenoten speelde dit totaal (nog) niet. Overal zag ik prachtige volle bossen haar en in de spiegel zag ik mijn eigen haargrens steeds verder teruglopen. Nu blaakte ik al niet van zelfvertrouwen in die tijd, maar dit hielp absoluut niet mee.
Aan mijn beginnende kaalheid begon ik allerlei conclusies te verbinden. Allereerst dat het super oneerlijk was, want ik hoorde nog niet kaal te worden op die leeftijd en al helemaal omdat het ook nog eens niet in de familie voorkwam. Dat ik er ouder en lelijker uit zou zien als ik kaal werd en daardoor dus wel kon vergeten om ooit iemand te vinden die mij aantrekkelijk zou vinden. Daarnaast dacht ik continu dat het mensen opviel en dat ze naar mijn kalende hoofd keken. Alles draaide om mijn haar en ik dacht zelfs dat anderen ook nergens anders aan konden denken in mijn nabijheid.
Het gevecht
Het bracht een enorm ongelukkig gevoel met zich mee en ik was er een groot gedeelte van de tijd mee bezig. Gelovende in het misverstand dat mijn schaars bedekte hoofd de oorzaak was van mijn onzekerheid en ongelukkige gevoel, ging ik logischerwijs op zoek naar een oplossing.
En tja, als je gaat zoeken vind je vanzelf wel iets. Het internet stond vol met goede tips over wat ik kon doen aan mijn haaruitval. Natuurlijk ging ik van alles proberen: niet meer met shampoo wassen, olijfolie in mijn haar smeren, masseren van de hoofdhuid, geen haarproducten gebruiken, juist haarproducten gebruiken die voor haargroei zouden zorgen, producten met soja eten, bij de huisarts om één of ander middel vragen dat haarverlies zou stoppen (ik ben de naam inmiddels vergeten) en ik ben vast nog wat dingen vergeten.
Zoals je misschien wel leest, was het een obsessie om mijn haaruitval tegen te gaan. Uiteindelijk heb ik ook nog naar pruiken en haartransplantatie gekeken, maar die opties bleken voor mij te duur.
Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen dat ik het wondermiddel nooit heb gevonden en mijn haren één voor één met vervroegd pensioen gingen. Dus na alle stress, het zoeken naar oplossingen en van alles uit te proberen, maakte het geen verschil. Daarmee zou je kunnen zeggen dat ik dus gedoemd was om me voor de rest van mijn leven ongelukkig en onzeker te voelen.
Het keerpunt
Gelukkig kan ik je vertellen dat dat niet het geval is. Ik voel me ontzettend gelukkig, meer zelfverzekerd dan ooit tevoren en als klap op de vuurpijl heb ik ook nog eens een lieve partner gevonden. En het grappige van alles is, ik ben nog nooit zo kaal geweest!
Dat brengt voor mij iets fascinerends aan het licht. Namelijk dat mijn gevoel van onzekerheid en ongeluk nooit heeft gezeten in de hoeveelheid haar op mijn hoofd. Ergens ben ik dat verhaal niet meer gaan geloven. Toen ik bij de zoveelste kliniek een intake had gedaan voor een haartransplantatie en de quota in de paar duizend euro uitviel, gebeurde er iets. Ineens dacht ik, waar ben ik nou mee bezig en wat een onzin! Van dat geld kan ik veel leukere dingen doen dan wat extra haar op mijn hoofd laten groeien.
Zeker nu ik terugkijk op die periode zie ik zo helder dat er veel meer is dan uiterlijk. Dat zelfvertrouwen niet zit in iets hoe je er uitziet, maar aan welk verhaal je over jezelf gelooft in ieder moment. Maar hoe gek heb ik mezelf gemaakt toen ik nog wel in dat verhaal geloofde. Hoe sterk was de overtuiging en het bijbehorende gevoel.
Ergens ben ik gestopt in het geloven dat ik een kop vol haar nodig heb om gelukkig te zijn en te blaken van zelfvertrouwen. Het is nu niet eens iets meer waar ik bij stilsta. En daar zit een belangrijke aanwijzing in. Als mijn geluk en zelfvertrouwen daadwerkelijk afhing van mijn haar zou ik nu onmogelijk gelukkig kunnen zijn. Nog sterker, ik zou ongelukkiger moeten zijn, want ik ben alleen maar kaler geworden. Toch is het tegenovergestelde waar.
Niet zo vreemd als je gaat zien dat alleen het samenspel van je denken en bewustzijn een gevoel veroorzaken. Daarbij is het goed om op te merken dat ik niks heb hoeven doen met mijn gedachten. Op een gegeven moment verdwenen de onzekere gedachten over mijn haar, zoals wolken vanzelf weer verdwijnen voor de zon. Dat is de natuurlijke beweging van denken. Op het moment dat je dat vaker gaat zien, zul je merken dat overtuigingen vanzelf verdwijnen. Helderheid onthult zich weer. Want die is, net als de zon, nooit ergens heen gegaan.
En de grootste grap van alles dat ik nu zelfs moet lachen als mensen zich druk maken om hun haar. ‘Zit dat plukje wel goed?’ ‘Oh ik moet echt naar de kapper, want het ziet er niet uit!’ Ondertussen denk ik dan wat een gedoe om een beetje haar, ik scheer het er elke week lekker af en heb er geen omkijken naar!
