Let it be

Een van mijn favoriete liedjes is het nummer ‘Laat me’ van Ramses Shaffy.
Tijdens een langdurige periode met veelvuldig diep verdriet kwam het voorbij het op de radio. In het grootste gedeelte van de tekst herkende ik me totaal niet maar 2 zinnen raakten me enorm.
“Laat me. Laat me mijn eigen gang maar gaan.”
Dat was wat ik wilde.

Laat me voelen wat ik voel. Laat me huilen als ik huil. Laat me wanhopen als ik wanhoop. Laat me boos zijn als ik boos ben. Laat me denken wat ik denk. Laat me doen wat ik doe, laat me zijn zoals ik ben. Luister alleen maar.
Geef me de ruimte. Laat me. Laat het. Let it be.

Inmiddels heb ik ontdekt hoe het menselijk systeem van denken en voelen werkt.
Inmiddels heb ik ook ontdekt wat we in wezen zijn als mens.

Gevoelens hoeven niet veranderd of opgelost te worden.
Dat gaat van nature vanzelf. Als we ze laten. Alle goedbedoelde uitspraken erover zijn toegevoegde, aangeleerde bedenksels van de menselijke geest.
Die het vaster maken, die het groter maken, die het zwaarder maken.

Gevoelens zijn natuurlijke bewegingen. Altijd tijdelijk, hoelang ze ook lijken te duren.
Gevoelens zijn niet schadelijk. Wat het ook is dat je voelt, wat het ook is dat je denkt, wat het ook is dat je ervaart. Er is niets mis en er kan ook niets misgaan.
Alle gevoelens zijn menselijk. Alle gevoelens veranderen altijd vanzelf. Dat is de aard van gevoelens. Dat is de aard van alle menselijke ervaringen.

Gevoelens zijn als de wolken in de lucht.
Hoe lang ze er ook lijken te zijn, ze drijven altijd vanzelf over.
Hoe donker ze ook zijn, ze drijven altijd over.

Wat je in wezen bent is als de heldere blauwe lucht achter de wolken.
Altijd aanwezig. En altijd (ge)heel. Hoe donker de bewolking ook is.

Met inzicht in het werkingsmechanisme van denken en voelen (tijdelijke bewolking) gaat ‘let it be’ als vanzelf.

Met inzicht in wat je in wezen bent (als de heldere blauwe lucht) is er tegelijkertijd altijd welzijn.