Luisterend oor
Laatst kwam het spontaan in mij op om tijdens een coaching-sessie een zogenaamde Jump te gaan doen. De Jump is een gespreksmethode die de deelnemers uitnodigt iets over zichzelf te vertellen aan de hand van een zevental vragen. Iedereen krijgt evenveel tijd om iets te vertellen en de anderen luisteren en mogen geen vragen stellen en niet reageren. Eigenlijk is het dus een luisteroefening.
De afgelopen jaren heb ik heb deze methode veel gebruikt toen ik als buddy gesprekken mocht begeleiden. De ervaring leert dat het voor veel mensen nogal een uitdaging is om te luisteren naar een verhaal van een ander zonder hierop te mogen reageren en/of vragen te mogen stellen. Terwijl de ander zijn verhaal vertelt, ben je in je hoofd vaak al bezig met het beoordelen van dat wat je hoort. Vervolgens heeft de ander zijn verhaal nog niet eens afgerond of jij komt al met een reactie. Je meent het verhaal te herkennen (wat in theorie helemaal niet kan) en komt met ongevraagd advies en/of tips. Herkenbaar?
Hoe zou het eigenlijk zijn wanneer we op deze manier naar onszelf zouden gaan luisteren? Stel je eens voor dat je hoofd weer helemaal vol is met gedachten en je mag daarover geen vragen stellen en je hoeft niet reageren. Vaak luisteren we naar onze gedachten alsof ze de absolute waarheid spreken? Maar is dat eigenlijk wel zo? Ook je eigen verhaal kun je niet ‘herkennen’ aangezien er alleen maar DIT moment is waarin het verhaal opkomt.
Echt luisteren is een kunst en tevens het kostbaarste geschenk dat je iemand anders en jezelf kunt geven. Je geeft daarmee de ander of jezelf de ruimte om er helemaal te zijn. Als je echt luistert met de wetenschap dat er niets van je verwacht wordt, kan het zo maar stil worden in je hoofd. Wellicht kun je in, dan wel na deze stilte, het gefluister van je eigen wijsheid weer beter horen met nieuwe frisse heldere inzichten als bonus.
PS: Hoe nemen we die ander eigenlijk waar? Wie al wat langer meekijkt in de richting van de Drie Principes weet dat je de ander ook altijd alleen maar via denken kunt waarnemen. Wie luistert er dan naar wie? Luister je dan niet altijd naar jezelf? Kijk maar eens of je dat meer en meer kunt gaan zien. Wellicht is er dan (nog) meer compassie voor wat je hoort 😉
