Feestbeest

Iedereen houdt van een feestje en zeker als je jong bent, toch? Grappig genoeg was het voor mij juist de hel op aarde. Ik deed er alles aan om er onderuit te komen. Als dat niet lukte en ik me toch op een feestje bevond, stond ik doodsangsten uit of had alcohol nodig om van mijn zenuwen af te komen. Hoe dat kwam en waarom ik daar nu heel anders naar kijk, lees je in dit blog.

De sociale angsthaas
Toen ik van de basisschool naar het voortgezet onderwijs ging, vond ik dat enorm eng. In die tijd zou ik mezelf als verlegen omschrijven en vond ik contact maken met onbekende mensen eng. Op de basisschool had ik het wel erg naar mijn zin en voelde alles bekend en vertrouwd. Maar eenmaal op de middelbare school was dat wel anders.

Een mega-groot gebouw, ontzettend veel kinderen, telkens andere leraren en ik kwam in een klas met allemaal nieuwe kinderen waar ik niemand van kende. Ik kon totaal geen aansluiting vinden en was constant bang om op te vallen. Met als gevolg dat ik mij zoveel mogelijk onzichtbaar maakte. Bijvoorbeeld door niet in de grote aula te gaan eten, want tja dan moest ik aan een tafel met onbekende kinderen zitten. Mijn lunch sloeg ik over en ging in mijn eentje in de bibliotheek zitten. Veilig van al het sociale geweld dat zich afspeelde daar in die aula.

Klotsende oksels en klamme handen
Het zal niet verbazen als ik dit al lastig vond, dat uitgaan wat je rond die leeftijd ‘hoorde’ te doen, een absolute hel was voor mij. Zo bizar om te zien hoe iedereen om me heen zo vol ervan was om uit te gaan. Het leek alsof alles daarom draaide voor hen. En dat terwijl het voor mij één grote nachtmerrie leek. Maar ook verjaardagsfeestjes vond ik verschrikkelijk. Dat je dan in zo’n kringetje zat en wat leuks of interessants moest zeggen. Daar onderuit komen was moeilijker, al greep ik wel ieder excuus aan om niet te hoeven gaan.

Eenmaal op zo’n verjaardag, was ik constant bezig in mijn hoofd met hoe ik over zou komen op anderen. Zit ik niet raar, ben ik niet te lang stil, zullen mensen mijn onzekerheid zien, als ik maar geen hand moet geven met mijn klamme handen, vinden ze het wel leuk wat ik zeg, hoe kan ik mij in het gesprek mengen etc. Je leest al, daar was niks leuks en gezelligs aan. Ik was ook altijd bekaf na zo’n verjaardag en niet omdat ik op de tafel had staan dansen. Het was zware arbeid in mijn hoofd!

Wacht eens even…
Toen ik wat ouder werd, ontdekte ik alcohol. Wat voor mij een magische superdrankje werd waardoor ik kon ontspannen en niet ieder woord of actie honderd keer onder de loep nam. Maar nog ver in de twintig heb ik me ontzettend ongemakkelijk gevoeld bij sociale gelegenheden.

Totdat ik me iets fundamenteels realiseerde. Iets waarvan ik nu zoiets heb, had ik dat maar geweten op de middelbare school. Dan was ik misschien wel uitgegroeid tot een heus feestbeest.
Wat ik mij realiseerde is dat alles waar ik mij druk om maakte, wat angst, stress en onzekerheid opriep, te maken had met één groot misverstand. Namelijk de vergissing dat alles wat ik dacht dat andere mensen over mij dachten, waar was. Dus als ik dacht ‘ze zullen mij wel een loser vinden’, dan was dat in mijn hoofd al waarheid. Logisch dat ik me dan rot voelde. Maar daarbij zag ik over het hoofd dat ik alleen maar mijn eigen denken kan ervaren; ten alle tijden. En nooit kan weten wat een ander denkt. Een mooie quote die ik ooit tegenkwam is: ‘Wat jij denkt dat anderen denken, denk je zelf’. Zo simpel en zo waar!

En dat ben ik op een dieper niveau voor mezelf gaan zien. Dus niet als mantra om constant tegen mezelf te lopen roepen, maar als inzicht. Ik kreeg een breder perspectief.
Al die tijd was ik enorm met mezelf bezig in mijn angst en onzekerheid, waardoor ik niet doorhad dat iedereen in zijn eigen gedachten-bubbel zit. En dus niet constant met mij bezig is. Uiteindelijk alles waar ik bang voor was dat anderen over mij zouden denken, speelde allemaal in mijn hoofd af. Als ik dacht: ‘ze zullen me wel een loser vinden’, dan zei ik dat in feite gewoon tegen mezelf.

Nu ik dat helder voor mezelf zie, is die angst en onzekerheid vanzelf weggevallen. Gewoon omdat het niet meer logisch is. Ik vind feestjes niet meer eng, benauwend en stressvol. Ik voel me vrij en ontspannen. Zelfs als onzekere gedachten nog weleens opkomen, zie ik ze voor wat ze zijn. Een tijdelijke gedachte die door mij wordt beleefd en geen waarheid of kracht bezit. En dan is die zo weer weg en in veel gevallen moet ik er nu zelfs om lachen.
Als er een gedachte opkomt van, ze zullen wel denken dat ik een loser ben, dan lach ik van binnen en denk ik gelijk erachter, echt niet! Ik ben namelijk super AWESOME!