Beslagen ramen

Vanochtend vertrok ik vroeg vanuit huis. Het was buiten nog wat nevelig. Mijn autoramen waren aan de binnenkant beslagen, waardoor ik vanachter het stuur lastig naar buiten kon kijken.

Al rijdend zag ik de weg niet zo goed. Toch bleef ik tikkeltje eigenwijs doorrijden. Dat was best lastig, zeker toen ook nog eens de opkomende zon - precies in een krappe bocht - door de voorruit scheen en mijn zicht nog meer belemmerde. Ik ging wat langzamer rijden en draaide aan wat knoppen in de hoop dat daardoor mijn zicht verbeterde. Het hielp echter niet. Met de zijkant van mijn hand wreef ik op ooghoogte over de ruit, zodat ik toch een klein beetje zicht had. Maar dat zicht had ik helaas maar heel even. Dus pakte ik een ruitenwisser. Steeds als het zicht weer even helder was, besloegen de ramen weer opnieuw.

Die beslagen ramen deden me ineens zo de denken aan hoe we soms omgaan met ongewenste ervaringen in het algemeen. Bijvoorbeeld bij stress, verdriet of angst om wat voor redenen dan ook. Het lijkt dan wel alsof het allemaal wat wazig wordt. Net zoals mijn beslagen voorruit dus. Je ziet het allemaal even niet meer zo helder door een enorme gedachtestorm. Al die gedachtes worden vaak ook nog eens vergezeld door allerlei fysieke sensaties. Die voelen niet fijn. Daar willen we vanaf. We gaan het dan bewust even wat rustiger aan doen, draaien aan (figuurlijke) knoppen of schakelen hulp in. Soms helpt dat. Vaak helaas maar tijdelijk.

Wat zou er gebeuren als we even helemaal niets zouden doen? Dat het gevoel van stress, verdriet of angst er gewoon even mag zijn? Ik hoor je al denken: nietsdoen? Dat kan ik niet hoor. Precies! Nietsdoen gaat je inderdaad echt niet lukken.

Je bent als mens echt altijd wel in beweging. Zoals ik dit verhaaltje nu schrijf. Ondanks de beslagen ramen ben ik een half uur te vroeg op mijn afspraak. Ik zit nu (het is nog steeds ochtend) in de auto op de parkeerplaats en doe even helemaal niets. Voordat ik het net doorhad, rolden ineens deze letters uit mijn vingers op mijn smartphone. Het ging gewoon vanzelf. (Nou ja, behalve het gepriegel met mijn lange nagels op de telefoon dan, haha).

En die ramen? Die zijn al een uurtje glashelder. Ook dat ging vanzelf. Daar hoefde ik niets voor te doen. Zelfs niet ‘bewust nietsdoen’. Het gebeurde gewoon. Ik wens je een heldere dag vandaag!